ອະຣິຍະຍາຍະທັມທີ່ອະຣິຍະສາວົກເຫັນດີແລ້ວ ແທງຕະຫລອດດີແລ້ວດ້ວຍປັນຍາ

ຄະຫະບໍດີ! ກໍອະຣິຍະຍາຍະທັມທີ່ອະຣິຍະສາວົກເຫັນດີແລ້ວ ແທງຕະຫລອດດີແລ້ວດ້ວຍປັນຍາເປັນຢ່າງໃດ?

 ຄະຫະບໍດີ! ອະຣິຍະສາວົກໃນທັມວິໄນນີ້ ຍ່ອມກະທຳໄວ້ໃນໃຈໂດຍລະອຽດເປັນຢ່າງດີ ເຊິ່ງປະຕິດຈະສະມຸບບາດນັ້ນແລ ດັ່ງນີ້ວ່າ:

 ເມື່ອສິ່ງນີ້ມີ ສິ່ງນີ້ຍ່ອມມີ

 ເພາະຄວາມເກີດຂຶ້ນແຫ່ງສິ່ງນີ້ ສິ່ງນີ້ຈຶ່ງເກີດຂຶ້ນ

 ເມື່ອສິ່ງນີ້ບໍ່ມີ ສິ່ງນີ້ຍ່ອມບໍ່ມີ

 ເພາະຄວາມດັບໄປແຫ່ງສິ່ງນີ້ ສິ່ງນີ້ຈຶ່ງດັບໄປ

ໄດ້ແກ່ສິ່ງເຫລົ່ານີ້ຄື:

ເພາະມີອະວິຊຊາເປັນປັດໃຈ ຈຶ່ງມີສັງຂານທັງຫລາຍ

ເພາະມີສັງຂານເປັນປັດໃຈ ຈຶ່ງມີວິນຍານ

ເພາະມີວິນຍານເປັນປັດໃຈ ຈຶ່ງມີນາມຣູບ

ເພາະມີນາມຣູບເປັນປັດໃຈ ຈຶ່ງມີສະລາຍະຕະນະ

ເພາະມີສະລາຍະຕະນະເປັນປັດໃຈ ຈຶ່ງມີຜັດສະ

ເພາະມີຜັດສະເປັນປັດໃຈ ຈຶ່ງມີເວທະນາ

ເພາະມີເວທະນາເປັນປັດໃຈ ຈຶ່ງມີຕັນຫາ

ເພາະມີຕັນຫາເປັນປັດໃຈ ຈຶ່ງມີອຸປາທານ

ເພາະມີອຸປາທານເປັນປັດໃຈ ຈຶ່ງມີພົບ

ເພາະມີພົບເປັນປັດໃຈ ຈຶ່ງມີຊາດ

ເພາະມີຊາດເປັນປັດໃຈ ຊະຣາມະຣະນະ ໂສກະປະຣິເທວະທຸກຂ໌ໂທມະນັດອຸປາຍາສະທັງຫລາຍ ຈຶ່ງເກີດຂຶ້ນຄົບຖ້ວນ;

ຄວາມເກີດຂຶ້ນພ້ອມແຫ່ງກອງທຸກຂ໌ທັງສິ້ນນີ້

ຍ່ອມມີດ້ວຍອາການຢ່າງນີ້.

ເພາະຄວາມດັບໄປໂດຍບໍ່ເຫລືອດ້ວຍວິຣາຄະແຫ່ງອະວິຊານັ້ນໆແລ ຈຶ່ງມີຄວາມດັບແຫ່ງສັງຂານ;

ເພາະມີຄວາມດັບແຫ່ງສັງຂານ ຈຶ່ງມີຄວາມດັບແຫ່ງວິນຍານ;

ເພາະມີຄວາມດັບແຫ່ງວິນຍານ ຈຶ່ງມີຄວາມດັບແຫ່ງນາມຣູບ;

ເພາະມີຄວາມດັບແຫ່ງນາມຣູບ ຈຶ່ງມີຄວາມດັບແຫ່ງສະລາຍະຕະນະ;

ເພາະມີຄວາມດັບແຫ່ງສະລາຍະຕະນະ ຈຶ່ງມີຄວາມດັບແຫ່ງຜັດສະ;

ເພາະມີຄວາມດັບແຫ່ງຜັດສະ ຈຶ່ງມີຄວາມດັບແຫ່ງເວທະນາ;

ເພາະມີຄວາມດັບແຫ່ງເວທະນາ ຈຶ່ງມີຄວາມດັບແຫ່ງຕັນຫາ;

ເພາະມີຄວາມດັບແຫ່ງຕັນຫາ ຈຶ່ງມີຄວາມດັບແຫ່ງອຸປາທານ;

ເພາະມີຄວາມດັບແຫ່ງອຸປາທານ ຈຶ່ງມີຄວາມດັບແຫ່ງພົບ;

ເພາະມີຄວາມດັບແຫ່ງພົບ ຈຶ່ງມີຄວາມດັບແຫ່ງຊາດ;

ເພາະມີຄວາມດັບແຫ່ງຊາດນັ້ນແລ ຊະຣາມະຣະນະໂສກະປະຣິເທວະທຸກຂ໌ໂທມະນັດອຸປາຍາສະທັງຫລາຍຈຶ່ງດັບສິ້ນ;

ຄວາມດັບລົງແຫ່ງກອງທຸກຂ໌ທັງສິ້ນນີ້ ຍ່ອມມີດ້ວຍອາການຢ່າງນີ້ ດັ່ງນີ້.

ຄະຫະບໍດີ! ອະຣິຍະຍາຍະທັມນີ້ແລ ທີ່ອະຣິຍະສາວົກເຫັນດີແລ້ວ ແທງຕະຫລອດດີແລ້ວດ້ວຍປັນຍາ.

.........................................................

ສັງຍຸຕຕະນິກາຍ ນິທານວັຄ ໑໖/໖໘/໑໕໔.